:(


     Kafam o kadar karışık ki ve o kadar öfkeliyim ki kendime, ne yazacağımı bile bilmiyorum.  Tam herşey yolunda gidiyordu. Ama sırf benim bu çekingen tavırlarım, lanet olasıca dost yaklaşımlarım... Biraz da olsa onun yüreğine dokunamayışım, yüreğiyle birlikte ellerini avuçlarımda, o kadar da istememe rağmen,  sımsıkı tutmayışım... 

   Ve netice de haklı olarak gitti. Beni de kör bir yalnızlık kuyusunda bırakarak..
Düşünmeden edemiyorum tüm o güzel sözler yalan mıydı? Bense çok uzun bir zaman düşlemiştim onunla. Belki de vaktimiz var diye ağırdan alıyordum işleri. Ama öyle yapmamalıymışım anlaşılan. Korkuyordum da  üstelik. Aklımın bi kenarında beynimi kemirip duran hep "acaba doğru insan o mu?" sorusu yavaş yavaş yanıt buluyordu. Ama gitti işte. Hem de tamamen benim yüzümden.

  Şu Yalının şarkısı var ya "Ki sen" diye, bu ilişkiye başkalarına nazaran daha fazla uyamazdı herhalde.
    O benim ilk aldığım güldü. İlk baştaki heyecanını kaybetti. Yok daha doğrusu bana olan inancını kaybetti. dost olarak görmeye başladı yalnız. Doya doya sarmadım onu.Bize çok günah etti.

    Ufuktan gelecek elçiler avlandılar birbir. Bütün umutlarımla birlikte.
   
            

3 yorum:

King'in hatalarımızdan ders almak, geçmiştekileri kabullenmek konulu son yazısını düşündürdü yazın.

 
Bu yorum yazar tarafından silindi.
 

sanırım benim geçmiş değil ilk hatam mı demeliyim?meşe odunu şeklindeki tavırlarımıysa anlatmaktan utanırım yani o derece.:((

 

wibiya widget